Sama nie utożsamiam medytacji z żadną konkretną religią. Dużo bliższe jest mi podejście Osho, który określał medytację jako stan nie-umysłu. Uważał, że umysł jest w ciągłym ruchu. Nie przestaje pracować nawet kiedy śnimy. Przepełniają go pragnienia, ambicje oraz codzienne myśli, pełne obaw i zmartwień. Medytacja jest stanem przeciwnym. Stanem, w którym ruch umysłu ustaje, nie pobudza go żadna myśl. Następuje moment wyciszenia. To właśnie ta cisza jest medytacją. Odsuwając umysł czujemy spokój i radość, uwalniamy się od stresu i negatywnych emocji, a to olbrzymi krok do poprawy dobrostanu psychicznego. 

Praktyka medytacji odgrywa kluczową rolę w zrozumieniu, że przyczyną naszego stresu i niepokoju nie jest świat zewnętrzny. Źródło lęku tkwi w nas samych, a dzięki medytacji jesteśmy w stanie nauczyć sobie z nim radzić, dlatego medytację warto praktykować od najmłodszych lat. Badania i wywiady jakościowe w szkołach w których prowadzono zajęcia z praktyki medytacji potwierdziły ich korzystny wpływ na dzieci. U dzieci zaobserwowano wzrost umiejętności adaptacyjnych, poczucia własnej wartości oraz znaczącą poprawę koncentracji i zmniejszenie nadpobudliwości. Z takich dzieci rosną później zdrowi i szczęśliwi dorośli.